Танк– заходнік. І гэтым тлумачыцца ўсё ў яго жыцці і ў яго творчасці. Бо ці ледзь не самае каштоўнае ў ёй - прыгожая беларуская мова, за якую ён гатовы быў сядзець у турмах, трываць пераследу і пакарання.

Ён у гэтым быў ідэйны, прычым яшчэ з вучнёўства, калі ўдзельнічаў у забастоўцы супраць закрыцця беларускай гімназіі ў Радашковічах за польскім часам. Уявіце сабе такіх рашучых гімназістаў! А потым пайшло-паехала: Вільня, Беларуская гімназія, Лукішкі, аднадумцы-беларусы, ператрусы, Лукішкі, аднадумцы-партыйцы, нелегальная літаратура, даносы, допыты ... Між усімі гэтымі падзеямі яшчэ ўставалі вершы. Пісаў пра тое, што бачыў і чым захапляўся, пра тых, кім захапляўся, пра тое, што думаў-перадумаў падчас «адседак». Адсюль - прысвячэння Каліноўскаму, адсюль сапраўдная беларуская засяроджанасць на самым дарагім, адсюль лірызм, бо яго не трэба шукаць штучна, калі чалавек пакутуе на самай справе. А малады і апантаны ідэяй Яўген Скурко (сапраўднае імя і прозвішча Максіма Танка) гатовы быў ісці да канца– да ажыццяўлення сваёй мэты. Адкінуўшы спакуса з'ехаць, як гэта зрабілі многія яго знаёмыя, сябры, паплечнікі, ён зрабіў свой выбар: застаўся беларусам у Беларусі, абы яна была ... 

​

   І гатовы быў проста радавацца жыццю, калі знікла неабходнасць барацьбы. Калі больш не трэба было адстойваць сваю мову (пішы на ёй, калі хочаш), беларускасць (якую прызналі і нават дэкларавалі дзяржаўнасць). Ён з тых людзей, для якіх разуменне сваёй прыналежнасці да вызначанага народу (асабліва тады, калі кажуць, што такога народа няма і паволі прывучаюць да іншай мовы) стала своеасаблівай мерай вартасці: з'явілася звышкаштоўнасць, якая выклікала звышахвярнасць дзеля звышзадачы. І калі галоўны момант напружання адпаў, можна было больш ласкава ставіцца да рэчаіснасці. Заходнікі ж за сваё стаяць гатовыя ўпарта, а калі іх інтарэсы задаволеныя, то прынцыповасць з упартасцю, можна, у прынцыпе, супакоіць. Максім Танк, змагар-заходнік, пасля вайны быў нават старшынёй Беларускага аддзялення савецка-польскай дружбы, разумеючы: адносіны паміж людзьмі – адно, а загады кіраўнікоў– зусім іншае ...

   Калі жыццё пасля ўсіх войнаў патроху наладжвалася, Яўген Скурко жыў спакойна, рабіў тое, што ўмеў: пісаў і выдаваў кнігі, рэдагаваў часопісы. Карыстаўся ўсімі радасцямі мірнага жыцця, якія мог тады атрымаць чалавек яго ўзроўню, які гэтага заслужыў: аддаў Радзіме маладосць, а на гэта здольны далёка не кожны. Псеўданім яго здаецца «нескланяльным». Але калі хто ведае японскую паэзію, то перш за ўсё ўспомніць тонкія лірычныя песні Танка, якія пайшлі з народнай традыцыі ...

   На словы Максіма Танка было створана шмат песен– лірычных, праніклівых, якія станавіліся папулярнымі ў народзе. У савецкі час яны былі сапраўднымі «хітамі»– «Авэ Марыя» або «Завушніцы», ды і на думку сённяшніх музыкаў гучаць сучасна - як «Вецер Радзімы». І калі пачытаць Танка - не як савецкага, а як беларускага паэта - то разумееш, што «беларускасць» ў яго варыянце можа быць актуальнай і яшчэ стагоддзе ... Бо ёсць адзінае для ўсіх існасць, не важна, заходнік ты ці усходнікі, правы ці левы, вялікі або маленькі чалавек: нацярпеўшыся і заслужыўшы, не супакоіцца і не страціць. Бо немагчыма вымераць, хто больш беларускі, хто менш; палічыць, хто больш гатовы страціць, хто менш; або вызначыць, хто больш пакутуе дзеля Радзімы, хто менш. Мерка патрыятызму ў розныя эпохі розная. Важна, каб было паняцце самой Радзімы, з чаго яна складаецца, на чым трымаецца. Максім Танк бачыў, што ідэі ажыццяўляюцца або змяняюцца з часам, а роднае застаецца родным ...

   Пры ўсім пры тым, што паэт у савецкі час карыстаўся увагай (Герой Сацыялістычнай Працы, уладальнік ордэнаў і медалёў, лаўрэат Ленінскай прэміі СССР), аказалася, што гэтыя лаўры - не такі ўжо і важны для яго зямной скарб. Танк нават захацеў быць пахаваным вельмі сціпла, без ордэнаў і каравулаў– у роднай вёсцы, побач з бацькамі, у адной магіле з Любоўю, каханай жонкай. Гэта не па-савецку, гэта па-беларуску ...